قانون دوبلین

یکی از نکاتی که اهمیت بسیاری در تعیین سرنوشت درخواست پناهندگی شما در اروپا دارد و بدلایلی از جمله جدید بودن، متاسفانه کمتر مورد توجه متقاضیان و به خصوص قاچاق‌بران قرار می‌گیرد، قانون دوبلین است. این قانون در واقع کشور مسئول بررسی پرونده درخواست پناهندگی فرد را تعیین می‌کند و این کشور معمولا اولین کشور عضو اتحادیه اروپا به اضافه نروژ، سوئیس و ایسلند است که پناهجو به آن وارد می‌شود، و یا آن کشوریست که به پناهجو ویزا داده است. این بدان معناست که پناهجو اگر ابتدا بعنوان مثال بطور غیرقانونی به لهستان وارد شود (و یا بطور قانونی از لهستان ویزا دریافت کرده باشد) و بعد در آلمان درخواست پناهندگی دهد، آلمان بر اساس قانون دوبلین حق دارد که فرد پناهجو را بمنظور تنطیم درخواست پناهندگی به لهستان دیپورت کند. این قانون در سال‌های اخیر مشکلات فراوان از جمله تاخیر در روند بررسی پرونده و بازگشت پناهجو به کشوری که تمایلی به اقامت در آن را ندارد برای پناهجویان ایرانی بوجود آورده است. گرچه بنظر می‌رسد با توجه به وضعیت کشورهای یونان و قبرس، بطور غیر رسمی این قانون برای این دو کشور از سوی دیگر کشورهای اروپایی نادیده گرفته می‌شود و پناهجو می‌تواند پس از ورود اولیه به خاک این دو کشور، راهی مقصد نهایی خود در اروپا شود و در آنجا درخواست پناهندگی خود را بدون نگرانی از دیپورت به یونان و قبرس تسلیم کند؛ اگرچه نمی‌توان بطور قاطع چنین تضمینی قائل شد.